سلام آقای زیدآبادی،
این اواخر کمتر برایتان نوشتم. شرمنده. دلیلش بی خبری نیست. برعکس. این قدر در این منطقه مورد علاقه شما و حقیر خبر بوده که هر بار عزم نوشتن کردم، تازه ای رخ داده و پیشین را بیات کرده. خبر حمله مصری ها به ساختمان سفارت اسرائیل در قاهره اما بیات شدنی نیست.
جمعه شب بود. مردم بخش هایی از دیوار بتنی پیش ساخته را که پس از شلوغی های قبلی به دور سفارت اسرائیل کشیده شده بود، خراب کردند و جلو رفتند و داخل شدند تا کار بالا گرفت و بی بی نتانیاهو به اوباما و اوباما به ژنرال طنطاوی تلفن کرد که زنهار. و کماندوهای مصری مداخله کردند و گروهی را که گیر افتاده بودند از مهلکه به در بردند. آن طور که گزارش شده در درگیری های جمعه شب تا سپیده دمِ قاهره، سه نفر کشته و صدها نفر زخمی شدند. به هر روی سحر نشده یک هواپیمای نظامی اسرائیل سفیر این کشور در مصر و حدود هشتاد نفر دیگر (دیپلمات و اعضای خانواده شان) را نیم شبان از مصر خارج کرد.
چنین رخدادی اگر در روز دیگری بود و جای دیگری، یا در هر شرایطی جز این که این روزها بر بی بی و دیگر حاکمان اسرائیل می رود، تهدید به حمله کمترینی بود که تا این لحظه از تل آویو شنیده بودیم. وضع اما خراب تر از این هاست. ماه سپتامبر را کابینه اسرائیل از ماه ها پیش به خاطر اینکه قرار است درخواست تأسیس کشور فلسطین در سازمان ملل متحد طرح شود، ماه بحران دانسته بود. و تازه آن زمان هنوز نه خون اردوغان به جوش آمده بود نه دیگ تعصب مصری ها. چه کسی فکرش را می کرد؟ پس از دهه ها روابط دوستانه با ترکیه و مصر، حالا اسرائیل - هر چند موقت - نه در قاهره سفیر دارد نه در آنکارا.
از همه بدتر شایع شده که امروز - دوشنبه - اردوغان به قاهره می رود که پیمان فلان و بهمان امضاء کند. و هیچ تعجب نکنید اگر رفت و در میدان تحریر سخن آتشین گفت علیه اسرائیل و اشغال، یا در حمایت توده های مسلمان از حمص و دمشق و تا غزه و الخلیل و اسکندریه. هوادارش هم که نباشیم، اگر این بکند، اگر به تحریر، به خانه سیاست مردمی برود، دو صد آفرین او را رواست فقط بابت آن حرص که به همه منکران مردم خواهد داد، به جلوه های دیگر اِشغال، از آل سعود و ملک عبدالله اردن تا اسد و صد البته رهبر جمهوری اسلامی ایران.
ارادتمند
این اواخر کمتر برایتان نوشتم. شرمنده. دلیلش بی خبری نیست. برعکس. این قدر در این منطقه مورد علاقه شما و حقیر خبر بوده که هر بار عزم نوشتن کردم، تازه ای رخ داده و پیشین را بیات کرده. خبر حمله مصری ها به ساختمان سفارت اسرائیل در قاهره اما بیات شدنی نیست.
جمعه شب بود. مردم بخش هایی از دیوار بتنی پیش ساخته را که پس از شلوغی های قبلی به دور سفارت اسرائیل کشیده شده بود، خراب کردند و جلو رفتند و داخل شدند تا کار بالا گرفت و بی بی نتانیاهو به اوباما و اوباما به ژنرال طنطاوی تلفن کرد که زنهار. و کماندوهای مصری مداخله کردند و گروهی را که گیر افتاده بودند از مهلکه به در بردند. آن طور که گزارش شده در درگیری های جمعه شب تا سپیده دمِ قاهره، سه نفر کشته و صدها نفر زخمی شدند. به هر روی سحر نشده یک هواپیمای نظامی اسرائیل سفیر این کشور در مصر و حدود هشتاد نفر دیگر (دیپلمات و اعضای خانواده شان) را نیم شبان از مصر خارج کرد.
چنین رخدادی اگر در روز دیگری بود و جای دیگری، یا در هر شرایطی جز این که این روزها بر بی بی و دیگر حاکمان اسرائیل می رود، تهدید به حمله کمترینی بود که تا این لحظه از تل آویو شنیده بودیم. وضع اما خراب تر از این هاست. ماه سپتامبر را کابینه اسرائیل از ماه ها پیش به خاطر اینکه قرار است درخواست تأسیس کشور فلسطین در سازمان ملل متحد طرح شود، ماه بحران دانسته بود. و تازه آن زمان هنوز نه خون اردوغان به جوش آمده بود نه دیگ تعصب مصری ها. چه کسی فکرش را می کرد؟ پس از دهه ها روابط دوستانه با ترکیه و مصر، حالا اسرائیل - هر چند موقت - نه در قاهره سفیر دارد نه در آنکارا.
از همه بدتر شایع شده که امروز - دوشنبه - اردوغان به قاهره می رود که پیمان فلان و بهمان امضاء کند. و هیچ تعجب نکنید اگر رفت و در میدان تحریر سخن آتشین گفت علیه اسرائیل و اشغال، یا در حمایت توده های مسلمان از حمص و دمشق و تا غزه و الخلیل و اسکندریه. هوادارش هم که نباشیم، اگر این بکند، اگر به تحریر، به خانه سیاست مردمی برود، دو صد آفرین او را رواست فقط بابت آن حرص که به همه منکران مردم خواهد داد، به جلوه های دیگر اِشغال، از آل سعود و ملک عبدالله اردن تا اسد و صد البته رهبر جمهوری اسلامی ایران.
ارادتمند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر