سلام آقای زیدآبادی،
بیش از یک هفته است که در شهرهای مختلفی اسرائیل، مردم در اعتراض به گرانی اجاره (یا خرید) خانه و برخی کالاها و خدمات دیگر تجمع و راهپیمایی می کنند. نقطه آغاز این حرکت گروهی از جوانان بودند که در بلوار معروف روتشیلد در تل آویو چادر زدند. به این معنا که از عهده اجاره خانه برنمی آییم و باید در خیابان بخوابیم. داستان با جوانان طبقه متوسط شروع شد اما راهپیمایی سیصد هزار نفری اخیر نشان می دهد که جنبش موسوم به چهارده ژوئیه (اولین روزی که چادرها برپا شد)، به سرعت گسترده شده و هر کس از ظن خود، با محور عدالت اجتماعی، یار آن گشته است.
دولت اسرائیل تحت فشار روزافزون است و انتخابات زودهنگام (به سنت مألوف اسرائیل) دور از ذهن نیست. اما راه حلی که برای بحران مسکن پیشنهاد می کند چیست؟ ساخت و ساز بیشتر. در کجا؟ سرزمین های اشغالی. با گسترش شهرک ها. و این همان نکته ایست که در پوشش تمام رسانه های بزرگ از اعتراضات اسرائیل مفقود است. همان طور که حقوق فلسطینیان در فضای کل اعتراض ها.
به نظر می رسد معترضان آگاهانه در تلاشند از سیاست فاصله بگیرند. خواسته ها خواسته هایی اجتماعی است که از گرایش های مختلف سیاسی می توانند حول آن جمع شوند. اما همین رفتار ممکن است تبعاتی کاملا سیاسی داشته باشد. ممکن است درون همین جنبش به مرور رنج فلسطینیان نیز صدایی پیدا کند. اتفاقی که نشانه هایی از آن به چشم می خورد. برپایی چادر ۱۹۴۸ (سال تاسیس کشور اسرائیل و آوارگی فلسطینی ها) یکی از این نشانه هاست. فعالان یهودی کنار فلسطینیان قرار گرفته اند تا نشان دهند ابعاد فاجعه در مورد بخشی از شهروندان اسرائیل بزرگتر از آن چیزی است که جوانان طبقه متوسط به آن اعتراض دارند. (ناگفته نماند که یهودی های افراطی به این چادر حمله کرده و حاضران را گوشمالی داده اند.) سخنرانی آقای بشارت، نویسنده فلسطینی، برای جمع سیصد هزار نفری و تشویق جمعیت حاضر نشانه ای دیگر است. همین طور است حضور روز افزون فلسطینی ها در کنار معترضان که منجر شده دستکم در یکی از بیانیه های معترضان درخواست «گسترش طبیعی و ساخت و ساز در دهکده ها و مناطق فلسطینی نشین» هم مطرح شود.
آنچه دستکم در یک قرن اخیر در سرزمین کهن فلسطین رخ داده جایی برای خوش بینی باقی نمی گذارد. اما همان احتمال بسیار اندک که در دل این جنبشِ تمام اسرائیلی، پرسش هایی اساسی تر از دغدغه های اولیه جوانان چادرنشین بلوار روتشیلد طرح شود، اهمیت این اعتراض ها را -- به نظر بنده -- دو چندان می کند. شاید تکرار این شعار که «خانه می خواهیم» به مرور معنایی گسترده تر پیدا کرد. بالاخره آنجا، بین مدیترانه و رود اردن و صحرای سینا و تپه های جولان، مردمان دیگری هم هستند که خانه می خواهند. خیلی وقت است خانه می خواهند.
ارادتمند
بیش از یک هفته است که در شهرهای مختلفی اسرائیل، مردم در اعتراض به گرانی اجاره (یا خرید) خانه و برخی کالاها و خدمات دیگر تجمع و راهپیمایی می کنند. نقطه آغاز این حرکت گروهی از جوانان بودند که در بلوار معروف روتشیلد در تل آویو چادر زدند. به این معنا که از عهده اجاره خانه برنمی آییم و باید در خیابان بخوابیم. داستان با جوانان طبقه متوسط شروع شد اما راهپیمایی سیصد هزار نفری اخیر نشان می دهد که جنبش موسوم به چهارده ژوئیه (اولین روزی که چادرها برپا شد)، به سرعت گسترده شده و هر کس از ظن خود، با محور عدالت اجتماعی، یار آن گشته است.
دولت اسرائیل تحت فشار روزافزون است و انتخابات زودهنگام (به سنت مألوف اسرائیل) دور از ذهن نیست. اما راه حلی که برای بحران مسکن پیشنهاد می کند چیست؟ ساخت و ساز بیشتر. در کجا؟ سرزمین های اشغالی. با گسترش شهرک ها. و این همان نکته ایست که در پوشش تمام رسانه های بزرگ از اعتراضات اسرائیل مفقود است. همان طور که حقوق فلسطینیان در فضای کل اعتراض ها.
به نظر می رسد معترضان آگاهانه در تلاشند از سیاست فاصله بگیرند. خواسته ها خواسته هایی اجتماعی است که از گرایش های مختلف سیاسی می توانند حول آن جمع شوند. اما همین رفتار ممکن است تبعاتی کاملا سیاسی داشته باشد. ممکن است درون همین جنبش به مرور رنج فلسطینیان نیز صدایی پیدا کند. اتفاقی که نشانه هایی از آن به چشم می خورد. برپایی چادر ۱۹۴۸ (سال تاسیس کشور اسرائیل و آوارگی فلسطینی ها) یکی از این نشانه هاست. فعالان یهودی کنار فلسطینیان قرار گرفته اند تا نشان دهند ابعاد فاجعه در مورد بخشی از شهروندان اسرائیل بزرگتر از آن چیزی است که جوانان طبقه متوسط به آن اعتراض دارند. (ناگفته نماند که یهودی های افراطی به این چادر حمله کرده و حاضران را گوشمالی داده اند.) سخنرانی آقای بشارت، نویسنده فلسطینی، برای جمع سیصد هزار نفری و تشویق جمعیت حاضر نشانه ای دیگر است. همین طور است حضور روز افزون فلسطینی ها در کنار معترضان که منجر شده دستکم در یکی از بیانیه های معترضان درخواست «گسترش طبیعی و ساخت و ساز در دهکده ها و مناطق فلسطینی نشین» هم مطرح شود.
آنچه دستکم در یک قرن اخیر در سرزمین کهن فلسطین رخ داده جایی برای خوش بینی باقی نمی گذارد. اما همان احتمال بسیار اندک که در دل این جنبشِ تمام اسرائیلی، پرسش هایی اساسی تر از دغدغه های اولیه جوانان چادرنشین بلوار روتشیلد طرح شود، اهمیت این اعتراض ها را -- به نظر بنده -- دو چندان می کند. شاید تکرار این شعار که «خانه می خواهیم» به مرور معنایی گسترده تر پیدا کرد. بالاخره آنجا، بین مدیترانه و رود اردن و صحرای سینا و تپه های جولان، مردمان دیگری هم هستند که خانه می خواهند. خیلی وقت است خانه می خواهند.
ارادتمند
یاد گفت و گوی دو تروریست اسراییلی و فلسطینی توی مونیخِ اسپیلبرگ افتادم.
پاسخحذف