سلام آقای زیدآبادی،
پریروز از اعتراض های گسترده در اسرائیل نوشتم. اعتراض هایی که مردم می گویند ادامه خواهد داشت تا دولت بی بی نتانیاهو چاره ای برای مسکن مردم بیاندیشد. اما تاکید معترضان بر این که جنبش شان «سیاسی» نیست، راه را برای بی بی و دوستان باز گذاشته تا به قول کشتی گیرها «رو کنند» و از این تهدید فرصت بسازند فرصتی.
وزارت کشورِ بی بی برای کمک به حل مشکل مسکن یهودیان اسرائیل مجوز نهایی ساخت ۱۶۰۰ واحد مسکونی را صادر کرده. در کجا؟ بیت المقدس شرقی. در شهرک نشین رمت شلومو که پیش از ساخت و ساز جدید بیست هزار نفر را بر زمین دیگری اسکان داده. به علاوه آقای ییشای، وزیر کشور و رهبر حزب مذهبی و دست راستی شاس، قول داده که در روزهای آینده مجوز ساخت ۲۷۰۰ واحد دیگر هم ساخته شود. قریب به یقین باز هم بر زمین هایی که جامعه بین الملل (حتی آمریکا) از آن فلسطینیان می داند.
در واقع این ۱۶۰۰ واحدی که مجوز نهایی گرفته همان واحدهایی است که پارسال همزمان با سفر جو بایدن، معاون اول اوباما، به اسرائیل بحران ساز شد و نهایتا بی بی و دوستان از خیرش گذشتند. اما آن یک سال پیش بود. امروز امروز است. تاریخ چند دهه اخیر ایالات متحده نشان می دهد که تقریبا بدون استثنا رئیس جمهورها سال به سال با واقعیت لابی اسرائیل آشناتر شده و بر بصیرت خود افزوده اند. بگذریم که دولت آمریکا هم بیش از این ها مشکل داخلی و اقتصادی دارد که سینه برای فلسطینی چاک کند. خلاصه اینکه وعده ساخت این تعداد واحد مسکونی و بر زمین خوردن کلنگش می تواند بسیاری از معترضان را آرام کند. به ویژه آنکه خواسته عمومی خانه ارزان است. کجا و چطورش اگر هم مهم است، هنوز انعکاسی در خواسته های مردم نداشته.
در نامه قبلی گفتم که تاریخ معاصر خاورمیانه جایی برای خوشبینی نمی گذارد. حالا باید دید واکنش صدها هزار معترضی که دم از «عدالت اجتماعی» می زنند به این لگدمال شدن حقوق فلسطینیان چیست. آیا جمع بسیار کوچکی که به این موضوع حساس است می تواند بر دیگران اثر بگذارد یا زیر دست و پای مشتاقان خانه، ولو بر زمین دزدی، له می شود. نکته مهمی که به نظرم فراتر از اسرائیل و فلسطین و خاورمیانه می تواند روشنگر باشد، سرنوشت جنبشی است که اصرار دارد بگوید سیاسی نیست. ظاهرا این روزها سیاسی بودن چیز خوبی نیست. یا جدیتی که می طلبد چیز خوبی نیست. یا برای همسایه خوب است که می شود با دسته گلی، چیزی، همراهی اش کرد. خیلی آرام و غیرسیاسی...
شرمنده از موضوع دور شدم.
ارادتمند
پریروز از اعتراض های گسترده در اسرائیل نوشتم. اعتراض هایی که مردم می گویند ادامه خواهد داشت تا دولت بی بی نتانیاهو چاره ای برای مسکن مردم بیاندیشد. اما تاکید معترضان بر این که جنبش شان «سیاسی» نیست، راه را برای بی بی و دوستان باز گذاشته تا به قول کشتی گیرها «رو کنند» و از این تهدید فرصت بسازند فرصتی.
وزارت کشورِ بی بی برای کمک به حل مشکل مسکن یهودیان اسرائیل مجوز نهایی ساخت ۱۶۰۰ واحد مسکونی را صادر کرده. در کجا؟ بیت المقدس شرقی. در شهرک نشین رمت شلومو که پیش از ساخت و ساز جدید بیست هزار نفر را بر زمین دیگری اسکان داده. به علاوه آقای ییشای، وزیر کشور و رهبر حزب مذهبی و دست راستی شاس، قول داده که در روزهای آینده مجوز ساخت ۲۷۰۰ واحد دیگر هم ساخته شود. قریب به یقین باز هم بر زمین هایی که جامعه بین الملل (حتی آمریکا) از آن فلسطینیان می داند.
در واقع این ۱۶۰۰ واحدی که مجوز نهایی گرفته همان واحدهایی است که پارسال همزمان با سفر جو بایدن، معاون اول اوباما، به اسرائیل بحران ساز شد و نهایتا بی بی و دوستان از خیرش گذشتند. اما آن یک سال پیش بود. امروز امروز است. تاریخ چند دهه اخیر ایالات متحده نشان می دهد که تقریبا بدون استثنا رئیس جمهورها سال به سال با واقعیت لابی اسرائیل آشناتر شده و بر بصیرت خود افزوده اند. بگذریم که دولت آمریکا هم بیش از این ها مشکل داخلی و اقتصادی دارد که سینه برای فلسطینی چاک کند. خلاصه اینکه وعده ساخت این تعداد واحد مسکونی و بر زمین خوردن کلنگش می تواند بسیاری از معترضان را آرام کند. به ویژه آنکه خواسته عمومی خانه ارزان است. کجا و چطورش اگر هم مهم است، هنوز انعکاسی در خواسته های مردم نداشته.
در نامه قبلی گفتم که تاریخ معاصر خاورمیانه جایی برای خوشبینی نمی گذارد. حالا باید دید واکنش صدها هزار معترضی که دم از «عدالت اجتماعی» می زنند به این لگدمال شدن حقوق فلسطینیان چیست. آیا جمع بسیار کوچکی که به این موضوع حساس است می تواند بر دیگران اثر بگذارد یا زیر دست و پای مشتاقان خانه، ولو بر زمین دزدی، له می شود. نکته مهمی که به نظرم فراتر از اسرائیل و فلسطین و خاورمیانه می تواند روشنگر باشد، سرنوشت جنبشی است که اصرار دارد بگوید سیاسی نیست. ظاهرا این روزها سیاسی بودن چیز خوبی نیست. یا جدیتی که می طلبد چیز خوبی نیست. یا برای همسایه خوب است که می شود با دسته گلی، چیزی، همراهی اش کرد. خیلی آرام و غیرسیاسی...
شرمنده از موضوع دور شدم.
ارادتمند
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر